przegląd kulturalny #8

Ostatnią cierpię na bardzo specyficzny brak weny. Specyficzny z tego względu, że zwykle nie mam problemu ze swoim gadulstwem czy konstruowaniem wypowiedzi, natomiast gdy tylko siadam do mojej pracy magisterskiej napada mnie rozkojarzenie i ogólny chaos. Ostatni rok studiów to jeden z bardziej specyficznych momentów w życiu. Jedną nogą jest się jeszcze myślami na uczelni, drugą nogą gdzieś w przyszłości, w planach, jak poukładać sobie świat, jaką drogą rozwoju pójść. Kłębiące się myśli nachodzą na siebie, co w konsekwencji powoduje, że siedzę z książką w ręku, laptopem na kolanach i zastanawiam się nad tym wszystkim, zamiast po prostu pisać, więc chociaż pokuszę się o przedstawienie moich ostatnich inspiracji. Może ktoś z Was także się zainspiruje.

K s i ą ż k a: Lech Majewski, Metafizyka (2002)

źródło: lubimyczytać

Książkę poleciła mi Kasia, za co bardzo jej dziękuję. Do teraz jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Naprawdę nie sądziłam, że można w tak piękny sposób opowiedzieć o miłości do drugiego człowieka i o emocjach towarzyszących jego śmierci. Tutaj sztuka i abstrakcyjne myślenie przeplatają się z fizyką, astrologią i tworzą spójność, która pozornie nie jest możliwa. Zakochani patrzą na świat przez pryzmat osobistych interpretacji obrazu Ogrodu rozkoszy ziemskich autorstwa Hieronima Boscha. Książka jest wspomnieniem, monologiem człowieka, który stracił miłość swojego życia i nie bardzo potrafi sobie poradzić z otaczającą go rzeczywistością. Wspomina kobietę i wszystko to, co towarzyszyło ich relacji. Nie brakuje także niesamowicie błyskotliwych elementów dyskursu naukowego m.in. z historii sztuki. Opisanie tej książki wnikliwie jest naprawdę trudne, wydaje mi się, że mnogość wątków, które zostały w niej podjęte pozwalają na szeroki wachlarz interpretacyjny. Każda i każdy z nas będzie miał inne odczucia, inne rzeczy zapadną w pamięci. W moim odczuciu jest to lektura obowiązkowa.

F i l m: Boyhood, reż. Richard Linklater (2014)

źródło: criterion

Ten film polecam nie tyle ze względu na wartkość akcji, czy szaleństwo scen, polecam go dlatego, że jest filmowym studium dorastania na przykładzie historii chłopca i jego rodziny. Film kręcony był aż 12 lat i grany był przez tych samych aktorów. Towarzyszymy głównemu bohaterowi w jego codzienności, zwykłych czynnościach, które na pierwszy rzut oka wydają się nudne i nieciekawe. Ja jednak, gdy oglądałam ten film miała przed oczami siebie, swoje dzieciństwo, wspominałam emocje, które mi w różnych momentach życia towarzyszyły. Z każdą minuta coraz bardziej upewniałam się, jak bardzo ten film ma wymiar uniwersalny, jego tematem jest po prostu czas, umykający czas, który codziennie zabiera nam teraźniejszość.

S e r i a l: Peaky Blinders, prod. Caryn Mandabach (2013 -) 

źródło: hatfulofhistory

Mimo iż już jakiś czas temu skończyłam oglądać czwarty sezon tego serialu, to wciąż jestem pod jego wrażeniem i ze zniecierpliwieniem czekam na piąty sezon. Nie mogę się zdecydować, co najbardziej mnie w nim zachwyciło. Chyba najpierw stylizacje kostiumów i kreacja wizerunków poszczególnych bohaterów, muzyka, która w stu procentach odzwierciedla moje gusta muzyczne i niebanalna fabuła. W serialu w sposób bardzo naturalistyczny pokazano ówczesnych świat. Odymiony, pełen fabryk, brudnych robotników, bezprawia, brutalności, alkoholizmu i kontrastów społecznych. Nie brakuje także wątków politycznych. Akcja serialu dzieje się w latach 20. w Birmingham, opowiada o gangsterskiej rodzinie Shelbych, którzy sami mówią o sobie Peaky Blinders, w luźnym tłumaczeniu oślepiające daszki (dlatego, że w daszkach kaszkietów mieli wszyte żyletki, którymi oślepiali przeciwników). Serial porusza naprawdę wiele wątków i magnetyzuje dzięki niesamowitej grze aktorskiej. Nie będę zdradzała więcej, zainteresowanych po prostu zachęcam do obejrzenia. Znajduje się na platformie Netflix.

M u z y k a: Beck, Guero (2005)

źródło: the current

Ostatnio zupełnie przypadkiem trafiłam na jedną z piosenek z tej płyty, uściślając chodzi o E-Pro, która mnie niezwykle zaintrygowała ze względu na tekst. Co doprowadziło do tego, że przesłuchałam całą płytę i chyba jeszcze żadna mnie tak nie zaskoczyła. Każda z piosenek jest zupełnie nieprzewidywalna, oryginalna. Usłyszymy trochę rockowego brzmienia, trochę funku, popu. Bardzo ciekawa muzyczna uczta.

W y s t a w a: Marina Abramović, Do czysta

źródło: Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu

Już jakiś czas temu wspominałam Wam o tej wystawie czysto informacyjnie. Ostatnio miałam okazję być w Toruniu i ją zobaczyć. Zrobiła na mnie naprawdę spore wrażenie, właściwie to przez kilka dni czułam się bardzo nieswojo. Może dlatego, że Marina Ambramović poprzez swoje performansy ukazuje strachy, naturę człowieka i tego, jak może się zachować w obliczu przyzwolenia. Największe i najsmutniejsze wrażenie zrobił na mnie jej projekt Rythm 0 z 1974 r. W Galerii Sztuki w Neapolu pozwoliła, na to, by gapie robili z nią co chcą przez 6 godzin. Uczestnicy projektu mieli do wyboru aż 72 przedmioty, od pióra po pistolet, którymi mogli się na niej wyżyć. Artystka została wówczas dotkliwie poraniona i rozebrana, jeden z uczestników przyłożył jej pistolet do skroni. Projekt pokazał, że gdy damy człowiekowi przyzwolenie, gotowy jest do największych okrucieństw, wyzbywa się człowieczeństwa.

Wystawa przedstawia cały dorobek Mariny Abramović, podczas zwiedzania możemy obejrzeć nagrania z jej performansów. Będzie dostępna dla zwiedzających do 11 sierpnia 2019 r. 

Co sądzicie o moich dzisiejszych propozycjach?

Zobacz więcej: przegląd kulturalny